Thursday, June 28, 2007

THE END

DIT IS INSPECTEUR KENNETH VANDENDRIESSCHE.
Deze blog is overgenomen door de politie en zal worden afgesloten. De eigenaar is beschuldigd van moord, ontvoering en poging tot dubbele moord. Hij gebruikte zijn computer om materiaal te verzamelen over zijn slachtoffer, Emma Jacobs. Zijn advocaat is erin geslaagd om hem ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren. Ignace Claessen wordt levenslang geïnterneerd. Dit is het laatste bericht dat hij vanuit de instelling heeft mogen doormailen:


“Waardeloze advocaat. Ik wist het al toen ik hem hoorde pleiten: een sukkel die het nooit zal halen. Ik heb de verkeerde keuze gemaakt. Maar eerlijk gezegd het kan mij geen bal schelen. Zonder Emma is mijn leven toch totaal zinloos. Het spijt mij dat de doodstraf niet meer uitgevoerd wordt in België.
Dus nu zit ik hier levenslang binnen. Het bevalt mij wel. Tijd om te studeren zat.
Ik specialiseer mij in computertechnieken.
Die psychiater hier werkt mij wel danig op mijn zenuwen. Daar moet iets aan te doen zijn ...”

Ignace Claessen.

Wednesday, June 20, 2007

ik ben het beu

Ik ben het beu om voor gek versleten te worden. Niemand schijnt mij ook maar een beetje te begrijpen. Maar mij niet gelaten.. ik ga mijn eigen weg. Ik weet wat ik wil en heb daar eigenlijk niemand voor nodig. En trouwens dat gezeik over Nils Oscar en Emma hangt mij ook serieus de keel uit. Nils zit ver weg ergens op zee. Hij heeft Emma toch maar in de steek gelaten. Maar wie stond er altijd blijvend voor haar klaar????? Ignace ja! En dat zal zij binnenkort ook wel inzien.

Friday, June 15, 2007

het is niet fair!

Maman heeft het weer gedaan. Ze heeft Emma van mij weggejaagd... Maar ik laat mij deze keer niet doen. Emma is van mij, ze zal mijn liefste worden wat maman ook probeert. Ik haat maman, waarom gunt ze mij dat geluk niet? En Emma stelt mij teleur. Zij denkt alleen aan haar carrière. Waarom ziet ze niet in dat ze alleen met mij gelukkig kan worden? Zij is niet dom maar dat snapt ze niet. Ik moet iets vinden om haar te overtuigen.

Tuesday, June 12, 2007

begrijp mij!

waarom? Waarom altijd tegen? Begrijp mij! Ik wil niemand kwaad doen.. neen.. ik wil Emma beschermen. Iemand moet op haar letten. Ik ben haar beschermengel en eens zal ze beseffen dat ik de enige ben die voor haar kan zorgen. Ik zal haar gelukkig maken. Help mij... begrijp mij... Laat het nu toch goed lopen...

Friday, June 8, 2007

apart is niet gelijk aan gek!

Ik begrijp tenvolle dat vele mensen mijn gedrag raar vinden. Ik heb ook geen normaal leven gehad en nog steeds niet. Mijn moeder daar zal ik kort over zijn. Wie dat niet kent, wie het geluk heeft gehad een goede moeder te hebben, kan dit nooit begrijpen. En inderdaad weg gaan van haar zou een oplossing zijn. Voor mij, maar wat met maman? Ik ben de enige die ze heeft. Het is geen vrouw om in een gesticht of tehuis te steken. Daar wordt ze compleet gek. Ook al behandel ik haar soms slecht, dan nog is ze beter af bij mij. Wat Emma en mijn kast betreft... Raar hé... Ik besef dat ook. Maar het is mijn manier om dichter te zijn bij de persoon die ik liefheb. Een sublimatie van een werkelijkheid die ik nog niet heb kunnen bereiken. Beschouw het als een religieuze beleving, iets sacraal. Zoals een gelovige bidt voor een schrijn van een heilige. Zoals gelovigen van allerlei slag overgaan tot een metafysische belevenis door het verleggen van de grenzen. De zelfkastijding, het vasten, de meditatie.. komt in alle religies voor. Ik probeer één te worden met mijn god: Emma. Raar, maar onschuldig toch....

Monday, June 4, 2007

schaamte.

Schaamte? Ja! Om wat er gebeurd is? Om de zaken waar ik van beschuldigd word? NEEN! Ik leg mij als het offerlam op het altaar. Zij die mij geloven weten beter, zij die aan mij twijfelen... hef het mes en steek toe!
Voel ik mij schuldig aan de verlamming, dus de val van mijn moeder? Ja. Heb ik ze daadwerkelijk, moedwillig... geduwd? NEEN! Een ongeval, een ongelukkige samenloop van omstandigheden, een drama, een uit de hand gelopen ruzie... allemaal juiste termen. Te vergeven? Neen. Te begrijpen, ja. Voor geboet, zeker. Maar, ben ik schuldig...? Nog eens neen.
Niemand weet wat het is om een moeder als zij te hebben. Altijd vitten, alles controleren, nooit goed doen, je hele leven in functie van... Ik heb mijn eigen vader, die geen sterke persoonlijkheid had, zien wegkwijnen onder de voortdurende kritiek. Nooit goed, nooit genoeg. Mijn pa is verwelkt als platgespoten onkruid. En dan: vroegtijdig gestorven. Ineens. Heel mijn leven is door maman gedirigeerd. Nooit vriendjes die op bezoek mochten komen: slechte invloed. Nooit genoeg punten op het wekelijks rapport. Sport en spel: te gevaarlijk en niet edel genoeg... Later... uitgaan? Taboe! Want ik was blijkbaar niet goed genoeg, niet uit het goede hout gesneden, niet als in haar familie... neen, ik was als pa, de genen van die lamme kwast... En toch, en toch ben ik blijven verlangen naar haar liefde. Eén vriendelijk woord, één zacht gebaar, zou genoeg zijn. Toen pa stierf was ik al het huis uit, ik wou ver weg, maar ik ben teruggekomen omdat zij het vroeg. Ze had mij nodig zei ze, en ik ben teruggekomen. Vol hoop. Misschien zou ze nu van mij houden. Maar het was te vergeefs. En toch kan ik niet weg. Kan je als kind je moeder in de steek laten? Ik heb mij teruggetrokken in mezelf. Mijn kamer, mijn muziek, mijn werk, dat is van mij ... Ooit heb ik een meisje leren kennen... maar het was weer niet goed genoeg voor Maman.. Ze heeft alles gedaan om het kapot te maken. En ze is erin geslaagd. Achter mijn rug heeft ze dingen verteld die haar hebben weggejaagd. Leugens... En dan is er een grote ruzie gekomen... Ik wou naar mijn meisje gaan... maman heeft mij tegengehouden, boven, aan de trap... ik wou me losrukken ... ze is gevallen. Ik ben bij maman gebleven, ik zorg nog altijd voor haar... mijn meisje was ik kwijt. Had ik haar laten liggen... dan misschien niet. Ik heb voor maman gekozen. Een deal. Ik boet door voor maman te zorgen. Dankbaarheid verwacht ik niet meer. Maar dat ze mij op televisie in TUT bijna beschuldigt, voor heel Vlaanderen, welke moeder zou haar zoon zoiets aandoen? Zo houdt ze mij in haar macht. De pijn van alle jaren, een mislukte jeugd, draag ik in mij. Ik zal voor haar blijven zorgen, maar ik heb één hoop. Ik heb een leven buiten, waar ze niks over te zeggen heeft. En daar moet ze van af blijven. Emma is mijn venster op de toekomst! En daar moet zij van af blijven deze keer.

Friday, June 1, 2007

moeder

Ben ik gelukkig met het optreden van mijn moeder? Neen. Dat is een duidelijk antwoord. Ik heb een aparte relatie met maman. Het is geen gemakkelijk mens. Na haar ongeval zeker niet. Maar daar voor ook niet. Zij heeft altijd geprobeerd om mijn leven in de banen te leiden die zij wou. Ik heb mij er altijd tegen verzet, maar met respect voor haar. Daarom vertel ik haar ook zelden of iets over mijn werk of privé aangelegenheden. Het is niet gemakkelijk. Zij moet ook leren dat ik recht heb op een leven. En als dat niet altijd is wat zij wil... Maar ik zorg voor haar. dat is mijn plicht.